Wetenschappelijk nieuws over de Ziekte van Huntington. In eenvoudige taal. Geschreven door wetenschappers. Voor de hele ZvH gemeenschap.
Hoewel veel wetenschappers zich hebben geconcentreerd op een deel van de hersenen dat men het striatum noemt als bron van de ZvH-symptomen, tekent dit een te beperkt beeld van wat er in de hersenen verandert als gevolg van de ziekte. Een nieuw boek geeft een overzicht van de vele onderzoekstechnieken van de laatste honderd jaar die hebben geleid tot een vollediger beeld van de ZvH als een ziekte die de ganse hersenen aantast.
Omdat het afsterven van hersencellen de motor is van de ZvH, trekken deze cellen alle aandacht van het ZvH onderzoek naar zich toe. Maar nieuw onderzoek betreffende de bloedtoevoer naar de hersenen heeft aangetoond dat veranderingen als gevolg van de ziekte het moeilijker zouden maken voor de hersencellen om met de ziekte om te gaan.
De hersenen zijn van nature ‘energievreters’. De vraag is echter of de hersenen op een andere manier energie verbruiken bij mensen met de ZvH. Een team onder leiding van David Eidelberg van het Feinstein Institute for Medical Research heeft de processen bestudeerd die betrokken zijn bij het energieverbruik van de hersenen bij dragers van het ZvH gen. Veranderingen in de manier waarop hersenen suikers verbruiken worden reeds waargenomen nog voordat de structuur van de hersenen begint te veranderen. Het volgen van deze veranderingen kan erg nuttig zijn binnen klinische studies naar de ZvH.
Door gebruik van een nieuwe scantechniek, voor het eerst in gebruik bij de ZvH, hebben wetenschappers ontdekt dat mensen met de ZvH een hoger natrium niveau in de hersenen zouden kunnen hebben. Maar wat betekend dat verhoogde natrium niveau nu eigenlijk? Waarom hebben wij eigen natrium in onze hersenen - is het niet gewoon zout? En waarom zou een te zout brein slecht kunnen zijn?
Dankzij MRI scans weten we al langer dat de ZvH de hersenen doet krimpen. Nieuwe bevindingen in het PREDICT-HD onderzoek suggereren dat de hersenen van mannelijke ZvH mutatie dragers tijdens de ontwikkeling niet dezelfde grootte bereiken als de hersenen van mensen zonder de mutatie. Dat suggereert dat de ZvH mutatie nog eerder schade veroorzaakt dan dat we dachten.
